سرخوشی دویدن
بعضی از افراد سرخوشی دویدن را به احساسی " شخصی تر" ارتباط می دهند. در این هنگام جسم و ذهن هر دو به شدت تحریک شده و بنظر می رسد که احساس فرد را بر می انگیزد.
مترجم: مارینا دانغیان*
بعضی از افراد سرخوشی دویدن را به احساسی " شخصی تر" ارتباط می دهند. در این هنگام جسم و ذهن هر دو به شدت تحریک شده و بنظر می رسد که احساس فرد را بر می انگیزد.
بسیاری از دوندگان فرصت تجربه کردن یک حالتی از سرخوشی را در هنگام دویدن داشته اند.اگر چه احساس واقعی را که آنها حس می کنند از فردی به فرد دیگر متفاوت است، حس مشترکی بین همه افراد وجود دارد که با اصطلاح سرخوشی یا نئشگی دویدن در ارتباط است. هنگامی که از افراد در مورد سرخوشی دویدن پرسیده می شود، آنها معمولا چنین جواب می دهند که آن یک حالت خوشایندی است که دونده ممکن است بعد از طی مسافتی معین احساس کند. هر چند این موضوع در حقیقت ممکن است فقط برای دونده ها صدق نکند. اسکی بازان ، موج سواران ، بازیکنان فوتبال و کشتی گیران اغلب این حس سرخوشی را تجربه می کنند، یا لحظاتی که آنها احساس می کنند با حداکثر پتانسیل خودشان فعالیت میکنند و خود را در اوج دنیا می بینند. دوندگان تنها گروه ورزشکاران نیستند که احساسات عاطفی شدید را تجربه کرده اند. آنچه در این احساس وجود دارد ، جای سئوال بسیاری را دارد. تعریف کلمه سرخوشی یا نئشگی حتی اگر چنین حالتی وجود داشته باشد، آسان نیست.
بعضی از افراد سرخوشی دویدن را به احساسی " شخصی تر" ارتباط می دهند. در این هنگام جسم و ذهن هر دو به شدت تحریک شده و بنظر می رسد که احساس فرد را بر می انگیزد. بعضی از افراد به این سئوال که "سرخوشی دویدن چیست؟" چنین پاسخ می دهند که هنگامی که محرک محیطی اطراف شما کاملاً مناسب است و شما احساس خوبی دارید در حقیقت نوعی سرخوشی به شما دست می دهد. ما نباید حقیقتی را که شامل بخش جسمانی و فیزیولوژیکی در علل احساس سرخوشی دویدن می باشد ، چشم پوشی کنیم. در طول زمان سرخوشی دویدن بسیار مورد بحث قرار گرفته است و هنوز تعریف جامعی از اینکه آن چیست و یا حتی وجود دارد ، ارائه نشده است. با نگاهی به تجربیات شخصی و دلایل جسمانی ، انسان می تواند چنین نتیجه گیری کند که سرخوشی دویدن حالتی از سرحالی است که به وسیله محرک محیطی اطراف دونده و جنبه های زیستی فشار حاصل از دویدن بوجود می آید. بدیهی ترین جنبه ها در رابطه با سرخوشی دویدن ، جنبه های زیستی و روانشناسی می باشد که می توان به آن ارتباط داد. هنگامی که بدن تحت فشار می باشد، ذهن نیز بر طبق آن تحت تاثیر قرار می گیرد. به این علت است که معمولا اندروفین با سرخوشی دویدن ارتباط پیدا می کند. اندروفین گروهی از پروتئین های آرامش بخش با خاصیت ضد درد می باشد که بطور طبیعی در مغز یافت می شود. کلمه "اندروفین" از کلمه درون زاد می آید، به معنی" تولید شده در بدن" و مورفین ماده شیمیایی است که مشتق شده از افیون که برای ذهن نشاط آور بوده و درد را کاهش می دهد . اندروفین به نوبه خود انتقال دهنده عصبی است که از نقطه نظر شیمیایی شبیه مورفین می باشد . اینچنین تفهیم می شود که مغز به مورفین واکنش نشان می دهد و گیرنده های مورفین در مغز وجود دارد. دانستن این موضوع که سلولهای بدن گیرنده هایی برای این دارو دارند ، معلوم می شود که بدن مورفین خود را همانند دیگر مواد تولید می کند.
مطالعه روی ورزشکاران چنین نتیجه داده است که میزان اندروفین با تمرین افزایش می یابد. احتمال اینکه سطوح بالای اندروفین ممکن است تغییرات روحی را که در طول دویدن به ویژه در سرخوشی ناشی از نئشگی دویدن و مقاومت افزایش یافته نسبت به درد در طول تمرین را توجیه می کند جالب توجه است. درد را می توان بعنوان تجربه پیچیده ای که شامل واکنش بدنی نسبت به یک محرک مضر همراه با یک پاسخ عاطفی به یک رویداد تعریف کرد. از جهتی دیگر، درد یک مکانیزم هشدار دهندهای است که کمک می کند تا بدن در مقابل محرکهای خطرناک از خودش دفاع کند. هنگامی که فرد می دود بدنش تحت فشار قرار می گیرد. در همین زمان استرس و درد شروع می شود که باعث افزایش میزان اندروفین در مغز می شود. آستانه شروع درد انسان مستقیما پس از تمرینهایی از قبیل دویدن در مسافتهای طولانی افزایش می یابد. با افزایش سطوح اندروفین تغییر روحیه حاصل می شود. هر چند تغییرات روحیه همیشه مثبت نمی باشد و گاهی بعضی از دونده ها با افزایش اندروفین تغییرات منفی در روحیه خودشان تجربه کرده اند. اغلب افزایش اندروفین تولید شده مغز زمانی اتفاق می افتد که بدن تحت فشار است ، مانند هنگام دویدن در مسافتی طولانی و همچنین اندروفین تغییرات روحی مثبت و منفی به همراه دارد.
بنظر می رسد که اندروفین در سرخوشی دویدن، حالتی از سرحالی که بعضی از دوندگان پس از تمرین به مدت طولانی گزارش می کنند ، دخالت داشته باشد، اما حالتی که این دوندگان حس می کنند در واقع چه می تواند باشد؟ رابطه نزدیکی بین ذهن و بدن هنگام دویدن وجود دارد. در حقیقت این بدان معنی است که ذهن بدن را تحت کنترل دارد، برای اینکه آن دیگر نمی تواند بعد از مدت زمان معین به درستی عمل کند. هنگامی که چنین اتفاق می افتد و سطوح اندروفین افزایش می یابد یک تجربه منحصر به فردی احساس می شود. متاسفانه، روش صحیحی برای ضبط آن چیزی که شخص در این زمان احساس می کند، وجود ندارد. تجربیات شخصی تنها منابع موجود برای توصیف احساس بدن در این مواقع می باشد. با بررسی تجربیات شخصی ما میتوانیم چنین نتیجه گیری کنیم که یک احساس عاطفی خاصی وجود دارد ، اما این احساس یک احساس مشخصی نیست. در حقیقت بسیاری از مردم هنوز تردید دارند که آیا آنها اصلاً چیزی هنگام بالا رفتن سطوح اندروفین خود احساس می کنند یا نه.
یانیز کورس که جز افراد سرشناس دنیا در دو استقامت می باشد ، در مورد احساس خود هنگام دویدن چنین توضیح داد. او در مقاله ای که در مارس۱۹۹۰ منتشر شده بود اظهار کرد:"بعضی ها ممکن است بپرسند که چرا من چنین مسافتهای طولانی را می دوم . دلایلی وجود دارد. در طی دوندگی من به مرحله ای می رسم که بدن من تقریبا مرده است. ذهن من مجبور است رهبری را بدست گیرد. وضعیت زمانی جدی تر می شود که جنگ بین بدن و ذهن پیش می آید. اگر بدن من برنده شود من مجبور خواهم بود تسلیم شوم، اگر ذهنم برنده شود ادامه خواهم داد. در آن زمان احساس می کنم بیرون از جسم خود سیر می کنم. ظاهراً مثل آن است که بدنم را در روبروی خود می بینم، ذهنم فرمان می دهد ، بدنم پیروی می کند. این احساس خاصی است که من خیلی دوست دارم. آن احساس بسیار زیبایی است و تنها زمانی است که جدا شدن وجودم را از بدنم ، بعنوان دو چیز مجزا ، تجربه می کنم. :" چیزی که او می گوید زمانی اتفاق می افتدکه او مدت طولانی را می دود و بدن و ذهنش از هم جدا می شوند. دوندگان دیگری همین نوع احساس را تجربه کرده اند. یک معلم انگلیسی در مورد آخرین ۵/۱ مایلی که در "Ice Age Trail" در سال ۱۹۹۴(یک مسابقه با مسافت فوق العاده زیاد) دویده هست، اظهار داشت: "من حس کردم که سریعتر از روزهای پیش می دوم. من حتی تماس پاهایم رابا زمین احساس نمی کردم گویا در جلوی خط پایان به نوک تپه ای رسیدم. من نمی دویدم ، مثل آن بود که چیزی خیلی بزرگتر از من مرا می دواند". بطور کلی بیشتر مردم ادعا داشتند که سرخوشی دویدن زمانی است که ذهن جانشین بدن می شود و بی اختیاری ذهن را رهبری می کند. تا بحال جنبه های بسیار زیادی وجود داشته که مردم به سرخوشی دویدن نسبت می دهند .
دونده ای بنام جمی هارلی نوشته " من احساس عجیبی دارم و هیچ تمایلی نیز به پنهان کردن آن ندارم. من به اطرافم نگاه می کنم و می توانم در طبیعت اطراف خود نفس بکشم، درختان، خاک، پرندگان، مخلوقات، خورشید، زمین و باد". با نگاهی به حالتهای مختلف سرخوشی دویدن متوجه می شویم که محیط اطراف نقش مهمی را ایفا می کند.در حالی که احساسات متفاوت زیادی بطور فرضی به این سرخوشی ارتباط داده می شود، هنوز مباحثه زیادی وجود دارد که آیا محیط چنین تاثیری دارد یا نه؟ متخصصین به جنبه های پزشکی سرخوشی دویدن اشاره داشته اند که چنین نشان می دهد که فشار دویدن قطعا تغییری در حالت فیزیکی انسان به وجود می آورد. که این عملکرد اندروفین است که تا حد امکان، از فشار بدن ا می کاهد. بعد از توجه به جنبه های زیستی سرخوشی دویدن، به محرکهای محیطی که بالاترین احساس خوشایندی را به همراه داشته، اشاره کردیم . این احساس ممکن است درست زمانی باشد که شما دقیقاً در نقطه ای تحت شرایط مطلوبی باشید که باعث می شود شخص بخواهد بیشتر بدود. با وجود این، هنوز احتمال دارد که چنین چیزی بعنوان سرخوشی دویدن وجود نداشته باشد.
این سئوال در مورد اینکه آیا سرخوشی یا نئشگی دویدن وجود دارد یا نه ، اساساً بعلت اینکه تعریف معینی از سرخوشی دویدن وجود ندارد، مطرح می شود. بسیاری از مردم هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده اند و می گویند هرگز احساس " سرخوشی" نداشته اند با وجود این نمی دانند بقیه چه احساسی دارند. بعضی از افراد "سرخوشی" حاصل از دویدن را با نئشگی حاصل از مصرف مواد مخدر مقایسه می کنند. ولی این سئوال باید مطرح شود که احساس نئشگی حاصل از مواد مخدر شبیه چیست؟ از لحاظ آماری نسبت افرادی که از طریق مصرف مواد مخدر به سرخوشی دست می یابند به تعداد افرادی که ۲۰ یا ۳۰ مایل ( میانگینی که فرد به سرخوشی دست می یابد) می دوند، بیشتر است.
دانستن اینکه احساس سرخوشی چگونه است می تواند برای هر فردی متفاوت باشد، درست مانند احساس درد که از شخصی به شخص دیگر می تواند فرق داشته باشد. احساس درد ممکن است تحت عوامل غیر فیزیکی مانند اضطراب بدتر شود، و بعضی از دردها هیچ علت غیر فیزیکی ندارند. این مطلب می تواند همچنین در مورد سرخوشی حاصل از دویدن صدق کند.
از نقطه نظر روانشناسی، بعضی از محققان خاطر نشان کردند که عاملی که باعث می شود ورزشکاران و تمرین کنندگان احساس خوبی داشته باشند مواد شیمیایی مغز نیستند، بلکه یک حس فزاینده اعتماد به نفس و تصویر واضح از خود شخص می باشد.
بعضی از مردم گزارش کرده اند که با فعالیت فیزیکی آنها قوی تر، لاغر تر، استوارتر و مسلط تر می شوند. بر عکس تصور فردی از فعالیت فیزیکی می تواند به تغییرات چشمگیری در عادات تمرینی افراد منجر شود.
محقققان دیگر بیان می کنند که تمرین به افراد احساس خوبی می دهد زیرا آن بعنوان یک سرگرمی برای افراد می باشد؛ یا آنها را از فشار و شلوغی زندگی روزمره دور می کند. مطالعاتی از قبیل آنچه که در بالا ذکر شد مسلماً به این موضوع اشاره دارد که عوامل روانشناختی بلاخره یک منشا احساسات خوشایندی است که مردم در طول و بعد از تمرین تجربه می کنند . با وجود این بنظر نمی رسد که آنها قادر به رد احتمال دخالت عوامل دیگر باشند.
بر اساس اظهارات افراد و تجربیات شخصی خودم ، می خواهم بگویم که سرخوشی دویدن بعنوان یک تجربه منحصر به فرد وجود دارد. مطمئناً، تعریف واضحی برای آن وجود ندارد ولی همانند بسیاری از پدیده های طبیعی این دنیا هر گاه شما آن را احساس کنید، درک خواهید کرد.
بنظر من ترکیب عوامل متعددی باعث ایجاد سرخوشی دویدن می شود. این تعجب آور نیست ، چون که نه فقط همه فعالیتهای ورزشی نیاز به درگیری فیزیکی ، ذهنی و احساسی دارند بلکه خود احساس بشری روانشناختی و فیزیولوژیکی است. مطالعات علل سرخوشی تمرین می تواند به ما کمک کند تا ارتباط پیچیده میان عوامل مختلف را درک کنیم .
بسیاری از دوندگان فرصت تجربه کردن یک حالتی از سرخوشی را در هنگام دویدن داشته اند.اگر چه احساس واقعی را که آنها حس می کنند از فردی به فرد دیگر متفاوت است، حس مشترکی بین همه افراد وجود دارد که با اصطلاح سرخوشی یا نئشگی دویدن در ارتباط است. هنگامی که از افراد در مورد سرخوشی دویدن پرسیده می شود، آنها معمولا چنین جواب می دهند که آن یک حالت خوشایندی است که دونده ممکن است بعد از طی مسافتی معین احساس کند. هر چند این موضوع در حقیقت ممکن است فقط برای دونده ها صدق نکند. اسکی بازان ، موج سواران ، بازیکنان فوتبال و کشتی گیران اغلب این حس سرخوشی را تجربه می کنند، یا لحظاتی که آنها احساس می کنند با حداکثر پتانسیل خودشان فعالیت میکنند و خود را در اوج دنیا می بینند. دوندگان تنها گروه ورزشکاران نیستند که احساسات عاطفی شدید را تجربه کرده اند. آنچه در این احساس وجود دارد ، جای سئوال بسیاری را دارد. تعریف کلمه سرخوشی یا نئشگی حتی اگر چنین حالتی وجود داشته باشد، آسان نیست.
بعضی از افراد سرخوشی دویدن را به احساسی " شخصی تر" ارتباط می دهند. در این هنگام جسم و ذهن هر دو به شدت تحریک شده و بنظر می رسد که احساس فرد را بر می انگیزد. بعضی از افراد به این سئوال که "سرخوشی دویدن چیست؟" چنین پاسخ می دهند که هنگامی که محرک محیطی اطراف شما کاملاً مناسب است و شما احساس خوبی دارید در حقیقت نوعی سرخوشی به شما دست می دهد. ما نباید حقیقتی را که شامل بخش جسمانی و فیزیولوژیکی در علل احساس سرخوشی دویدن می باشد ، چشم پوشی کنیم. در طول زمان سرخوشی دویدن بسیار مورد بحث قرار گرفته است و هنوز تعریف جامعی از اینکه آن چیست و یا حتی وجود دارد ، ارائه نشده است. با نگاهی به تجربیات شخصی و دلایل جسمانی ، انسان می تواند چنین نتیجه گیری کند که سرخوشی دویدن حالتی از سرحالی است که به وسیله محرک محیطی اطراف دونده و جنبه های زیستی فشار حاصل از دویدن بوجود می آید. بدیهی ترین جنبه ها در رابطه با سرخوشی دویدن ، جنبه های زیستی و روانشناسی می باشد که می توان به آن ارتباط داد. هنگامی که بدن تحت فشار می باشد، ذهن نیز بر طبق آن تحت تاثیر قرار می گیرد. به این علت است که معمولا اندروفین با سرخوشی دویدن ارتباط پیدا می کند. اندروفین گروهی از پروتئین های آرامش بخش با خاصیت ضد درد می باشد که بطور طبیعی در مغز یافت می شود. کلمه "اندروفین" از کلمه درون زاد می آید، به معنی" تولید شده در بدن" و مورفین ماده شیمیایی است که مشتق شده از افیون که برای ذهن نشاط آور بوده و درد را کاهش می دهد . اندروفین به نوبه خود انتقال دهنده عصبی است که از نقطه نظر شیمیایی شبیه مورفین می باشد . اینچنین تفهیم می شود که مغز به مورفین واکنش نشان می دهد و گیرنده های مورفین در مغز وجود دارد. دانستن این موضوع که سلولهای بدن گیرنده هایی برای این دارو دارند ، معلوم می شود که بدن مورفین خود را همانند دیگر مواد تولید می کند.
مطالعه روی ورزشکاران چنین نتیجه داده است که میزان اندروفین با تمرین افزایش می یابد. احتمال اینکه سطوح بالای اندروفین ممکن است تغییرات روحی را که در طول دویدن به ویژه در سرخوشی ناشی از نئشگی دویدن و مقاومت افزایش یافته نسبت به درد در طول تمرین را توجیه می کند جالب توجه است. درد را می توان بعنوان تجربه پیچیده ای که شامل واکنش بدنی نسبت به یک محرک مضر همراه با یک پاسخ عاطفی به یک رویداد تعریف کرد. از جهتی دیگر، درد یک مکانیزم هشدار دهندهای است که کمک می کند تا بدن در مقابل محرکهای خطرناک از خودش دفاع کند. هنگامی که فرد می دود بدنش تحت فشار قرار می گیرد. در همین زمان استرس و درد شروع می شود که باعث افزایش میزان اندروفین در مغز می شود. آستانه شروع درد انسان مستقیما پس از تمرینهایی از قبیل دویدن در مسافتهای طولانی افزایش می یابد. با افزایش سطوح اندروفین تغییر روحیه حاصل می شود. هر چند تغییرات روحیه همیشه مثبت نمی باشد و گاهی بعضی از دونده ها با افزایش اندروفین تغییرات منفی در روحیه خودشان تجربه کرده اند. اغلب افزایش اندروفین تولید شده مغز زمانی اتفاق می افتد که بدن تحت فشار است ، مانند هنگام دویدن در مسافتی طولانی و همچنین اندروفین تغییرات روحی مثبت و منفی به همراه دارد.
بنظر می رسد که اندروفین در سرخوشی دویدن، حالتی از سرحالی که بعضی از دوندگان پس از تمرین به مدت طولانی گزارش می کنند ، دخالت داشته باشد، اما حالتی که این دوندگان حس می کنند در واقع چه می تواند باشد؟ رابطه نزدیکی بین ذهن و بدن هنگام دویدن وجود دارد. در حقیقت این بدان معنی است که ذهن بدن را تحت کنترل دارد، برای اینکه آن دیگر نمی تواند بعد از مدت زمان معین به درستی عمل کند. هنگامی که چنین اتفاق می افتد و سطوح اندروفین افزایش می یابد یک تجربه منحصر به فردی احساس می شود. متاسفانه، روش صحیحی برای ضبط آن چیزی که شخص در این زمان احساس می کند، وجود ندارد. تجربیات شخصی تنها منابع موجود برای توصیف احساس بدن در این مواقع می باشد. با بررسی تجربیات شخصی ما میتوانیم چنین نتیجه گیری کنیم که یک احساس عاطفی خاصی وجود دارد ، اما این احساس یک احساس مشخصی نیست. در حقیقت بسیاری از مردم هنوز تردید دارند که آیا آنها اصلاً چیزی هنگام بالا رفتن سطوح اندروفین خود احساس می کنند یا نه.
یانیز کورس که جز افراد سرشناس دنیا در دو استقامت می باشد ، در مورد احساس خود هنگام دویدن چنین توضیح داد. او در مقاله ای که در مارس۱۹۹۰ منتشر شده بود اظهار کرد:"بعضی ها ممکن است بپرسند که چرا من چنین مسافتهای طولانی را می دوم . دلایلی وجود دارد. در طی دوندگی من به مرحله ای می رسم که بدن من تقریبا مرده است. ذهن من مجبور است رهبری را بدست گیرد. وضعیت زمانی جدی تر می شود که جنگ بین بدن و ذهن پیش می آید. اگر بدن من برنده شود من مجبور خواهم بود تسلیم شوم، اگر ذهنم برنده شود ادامه خواهم داد. در آن زمان احساس می کنم بیرون از جسم خود سیر می کنم. ظاهراً مثل آن است که بدنم را در روبروی خود می بینم، ذهنم فرمان می دهد ، بدنم پیروی می کند. این احساس خاصی است که من خیلی دوست دارم. آن احساس بسیار زیبایی است و تنها زمانی است که جدا شدن وجودم را از بدنم ، بعنوان دو چیز مجزا ، تجربه می کنم. :" چیزی که او می گوید زمانی اتفاق می افتدکه او مدت طولانی را می دود و بدن و ذهنش از هم جدا می شوند. دوندگان دیگری همین نوع احساس را تجربه کرده اند. یک معلم انگلیسی در مورد آخرین ۵/۱ مایلی که در "Ice Age Trail" در سال ۱۹۹۴(یک مسابقه با مسافت فوق العاده زیاد) دویده هست، اظهار داشت: "من حس کردم که سریعتر از روزهای پیش می دوم. من حتی تماس پاهایم رابا زمین احساس نمی کردم گویا در جلوی خط پایان به نوک تپه ای رسیدم. من نمی دویدم ، مثل آن بود که چیزی خیلی بزرگتر از من مرا می دواند". بطور کلی بیشتر مردم ادعا داشتند که سرخوشی دویدن زمانی است که ذهن جانشین بدن می شود و بی اختیاری ذهن را رهبری می کند. تا بحال جنبه های بسیار زیادی وجود داشته که مردم به سرخوشی دویدن نسبت می دهند .
دونده ای بنام جمی هارلی نوشته " من احساس عجیبی دارم و هیچ تمایلی نیز به پنهان کردن آن ندارم. من به اطرافم نگاه می کنم و می توانم در طبیعت اطراف خود نفس بکشم، درختان، خاک، پرندگان، مخلوقات، خورشید، زمین و باد". با نگاهی به حالتهای مختلف سرخوشی دویدن متوجه می شویم که محیط اطراف نقش مهمی را ایفا می کند.در حالی که احساسات متفاوت زیادی بطور فرضی به این سرخوشی ارتباط داده می شود، هنوز مباحثه زیادی وجود دارد که آیا محیط چنین تاثیری دارد یا نه؟ متخصصین به جنبه های پزشکی سرخوشی دویدن اشاره داشته اند که چنین نشان می دهد که فشار دویدن قطعا تغییری در حالت فیزیکی انسان به وجود می آورد. که این عملکرد اندروفین است که تا حد امکان، از فشار بدن ا می کاهد. بعد از توجه به جنبه های زیستی سرخوشی دویدن، به محرکهای محیطی که بالاترین احساس خوشایندی را به همراه داشته، اشاره کردیم . این احساس ممکن است درست زمانی باشد که شما دقیقاً در نقطه ای تحت شرایط مطلوبی باشید که باعث می شود شخص بخواهد بیشتر بدود. با وجود این، هنوز احتمال دارد که چنین چیزی بعنوان سرخوشی دویدن وجود نداشته باشد.
این سئوال در مورد اینکه آیا سرخوشی یا نئشگی دویدن وجود دارد یا نه ، اساساً بعلت اینکه تعریف معینی از سرخوشی دویدن وجود ندارد، مطرح می شود. بسیاری از مردم هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده اند و می گویند هرگز احساس " سرخوشی" نداشته اند با وجود این نمی دانند بقیه چه احساسی دارند. بعضی از افراد "سرخوشی" حاصل از دویدن را با نئشگی حاصل از مصرف مواد مخدر مقایسه می کنند. ولی این سئوال باید مطرح شود که احساس نئشگی حاصل از مواد مخدر شبیه چیست؟ از لحاظ آماری نسبت افرادی که از طریق مصرف مواد مخدر به سرخوشی دست می یابند به تعداد افرادی که ۲۰ یا ۳۰ مایل ( میانگینی که فرد به سرخوشی دست می یابد) می دوند، بیشتر است.
دانستن اینکه احساس سرخوشی چگونه است می تواند برای هر فردی متفاوت باشد، درست مانند احساس درد که از شخصی به شخص دیگر می تواند فرق داشته باشد. احساس درد ممکن است تحت عوامل غیر فیزیکی مانند اضطراب بدتر شود، و بعضی از دردها هیچ علت غیر فیزیکی ندارند. این مطلب می تواند همچنین در مورد سرخوشی حاصل از دویدن صدق کند.
از نقطه نظر روانشناسی، بعضی از محققان خاطر نشان کردند که عاملی که باعث می شود ورزشکاران و تمرین کنندگان احساس خوبی داشته باشند مواد شیمیایی مغز نیستند، بلکه یک حس فزاینده اعتماد به نفس و تصویر واضح از خود شخص می باشد.
بعضی از مردم گزارش کرده اند که با فعالیت فیزیکی آنها قوی تر، لاغر تر، استوارتر و مسلط تر می شوند. بر عکس تصور فردی از فعالیت فیزیکی می تواند به تغییرات چشمگیری در عادات تمرینی افراد منجر شود.
محقققان دیگر بیان می کنند که تمرین به افراد احساس خوبی می دهد زیرا آن بعنوان یک سرگرمی برای افراد می باشد؛ یا آنها را از فشار و شلوغی زندگی روزمره دور می کند. مطالعاتی از قبیل آنچه که در بالا ذکر شد مسلماً به این موضوع اشاره دارد که عوامل روانشناختی بلاخره یک منشا احساسات خوشایندی است که مردم در طول و بعد از تمرین تجربه می کنند . با وجود این بنظر نمی رسد که آنها قادر به رد احتمال دخالت عوامل دیگر باشند.
بر اساس اظهارات افراد و تجربیات شخصی خودم ، می خواهم بگویم که سرخوشی دویدن بعنوان یک تجربه منحصر به فرد وجود دارد. مطمئناً، تعریف واضحی برای آن وجود ندارد ولی همانند بسیاری از پدیده های طبیعی این دنیا هر گاه شما آن را احساس کنید، درک خواهید کرد.
بنظر من ترکیب عوامل متعددی باعث ایجاد سرخوشی دویدن می شود. این تعجب آور نیست ، چون که نه فقط همه فعالیتهای ورزشی نیاز به درگیری فیزیکی ، ذهنی و احساسی دارند بلکه خود احساس بشری روانشناختی و فیزیولوژیکی است. مطالعات علل سرخوشی تمرین می تواند به ما کمک کند تا ارتباط پیچیده میان عوامل مختلف را درک کنیم .
پی‌نوشت‌ها:
* کارشناس ارشد تربیت‌بدنی و علوم ورزشی تبریز
منبع:آفتاب http://www.aftabir.com/ج
مقالات مرتبط
تازه های مقالات
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}